Adoptie, wat is dat een raar woord eigenlijk. Ik heb de definitie hiervan eens opgezocht op internet. Wikipedia zegt er het volgende over:

“Adoptie is de aanname van een persoon als kind. In juridische zin is adoptie de breuk van de familieband tussen biologische ouders en hun kind en tegelijk de vaststelling van een nieuwe, wettelijk geldende familieband tussen adoptieouders en dit kind, met alle rechten en plichten die daarbij horen.”

Waarom schrijf ik over adoptie? Wat bij veel mensen niet bekend is, is dat ik zelf geadopteerd ben. Ik ben geadopteerd door mijn ouders. Dit zijn natuurlijk mijn adoptieouders, maar het voelt niet zo. Ik heb mijn adoptieouders altijd als míjn ouders gezien. Het enige verschil is dat ik niet op ze lijk.
Ook mijn broer is geadopteerd. Wij zijn dus geen echte broers, al voelt dit ook alsof dat wel zo is. Adoptie is in mijn familie niets nieuws. Niet alleen ik en mijn broer zijn geadopteerd maar ook mijn nicht.

Maar nu mijn verhaal in het kort.
Ik ben geboren op 31 december 1976 in Rotterdam. Zoals je wel begrijpt hou ik dit het liefst stil. Helemaal omdat ik  echt voor Ajax ben!!
Na mijn geboorte ben ik, waarschijnlijk, meteen weggegeven aan een echtpaar in Rotterdam. Hoe dit contact tot stand was gekomen is niet helemaal bekend bij mij. Het was duidelijk dat mijn biologische moeder niet voor mij kon zorgen. Het is niet helemaal bekend hoelang ik bij het echtpaar ben gebleven. Waar dit precies was en wie deze mensen waren is mij niet duidelijk. Het weggeven van mij was dus een illegale adoptie. Hoe de illegale adoptie uiteindelijk uit is gekomen is niet helemaal duidelijk.

Mij is altijd verteld dat de mensen waar ik verbleef verraadden waren door de buurt. De vrouw was namelijk nooit zwanger geweest en ze hadden nu een zoontje die ook nog getint was. Dit was raar. Ook was ik ziek. Wat ik precies had weet ik niet, onder andere was het iets aan mijn ogen. De mensen waar ik verbleef hadden mij een naam gegeven en mij bij het bevolkingsregister aangegeven alsof ik hun kind was. Binnen een paar weken na de inschrijving bij het bevolkingsregister  zijn deze mensen aangehouden. Ze werden verdacht van illegalen adoptie (verduistering van staat) en valsheid in geschrifte. Op de één  of andere manier was mijn biologische moeder, een Turkse vrouw, ook weer ik beeld. Zij verbleef illegaal in Nederland. Ook zij werd aangehouden voor de illegale adoptie. Of zij ook veroordeeld is, is mij niet bekend. Ik weet wel dat zij uiteindelijk als illegaal Nederland is uitgezet. Zij kwam oorspronkelijk uit Duitsland. Of zij terug is gegaan naar Duitsland of naar Turkije weet ik niet. Misschien is zij wel naar een heel ander land vertrokken.

Ik ben in beslag genomen. Omdat ik al in het ziekenhuis lag vanwege mijn ziek zijn ben ik daar ook ondergebracht. Uiteindelijk ben ik overgedragen aan de kinderbescherming van Rotterdam. Toen ik eenmaal beter was heeft de kinderbescherming mij ondergebracht in een kindertehuis. Uiteindelijk ben ik terecht gekomen bij ouders. Zij woonden in Amsterdam en hadden inmiddels al een zoon geadopteerd, mijn broer. Ik ben hier bijgekomen en ben de rest van mijn leven opgegroeid in het mooie Amsterdam.

Er zijn wel eens momenten dat ik probeer te bedenken hoe mijn leven eruit zou hebben gezien als ik niet geadopteerd was en gewoon bij mijn moeder was gebleven. Of dat ik in het gezin van het echtpaar uit Rotterdam was gebleven. Ik vind dit best wel moeilijke voorstellingen.  Waar zou ik in Turkije gewoond hebben? Was ik misschien  naar Duitsland gegaan? Was ik voor Galatasaray of zou ik voor Fenerbahçe zijn geweest? Als het Turkse team gewonnen had met voetbal zou  ik zeker weten toeterend door de straten gaan rijden op mijn brommer of in mijn auto.
En stel dat ik in Rotterdam was opgegroeid. Was ik dan voor Feyenoord, Excelsior of Sparta? Waar had ik dan gewoond? Kortom, dit zijn allerlei vragen waar ik nooit het antwoord op zal krijgen.

Een aantal jaren geleden was ik zo nieuwsgierig geworden dat ik een brief naar de Kinderbescherming Rotterdam  heb gestuurd. Ik wist dat er over mij een dossier bestond. Dit is mij telefonisch verteld. Ik wilde inzage in mijn dossier hebben. Na mijn schriftelijke aanvraag zijn eerst alle mensen  die in het dossier genoemd worden op de hoogte gesteld van mijn verzoek. Dus niet alleen mijn ouders maar ook het echtpaar uit Rotterdam. Gelukkig had niemand bezwaar tegen mijn verzoek. Na een paar weken kon ik naar Rotterdam om mijn dossier te zien. Ik vond dit ontzettend bijzonder. Er zaten gespreksverslagen en rapporten in waarvan niet alleen ik, maar ook mijn ouders, niets van wisten. Ook zaten er allerlei notities in die wij nu als e-mail zouden versturen. Een deel van het dossier is voor mij gekopieërd en heb ik in mijn bezit. Hierin staat onder andere de naam van mijn biologische moeder. Ook vertelt zij in het dossier een gedeelte van haar levensverhaal. Dit was destijds genoteerd toen zij in vreemdelingenbewaring zat. Zij vertelde tijdens haar verhaal veel spijt te hebben van het weggeven van mij. Zij was bereid om Nederland te verlaten, maar dan wel met mij samen. Dit is uiteindelijk niet gebeurd en zij is Nederland uitgezet.
Na het lezen van mijn dossier stelde ik mijzelf de volgende vraag: Met deze gegevens in de hand is een eventuele zoektocht naar haar makkelijker, maar wil ik dat wel? Dit is trouwens een vraag die ik regelmatig krijg. Niet alleen ik, maar eigenlijk iedereen die geadopteerd is. De vraag is: “Weet je wie je echte moeder is?”.

Het gevoel om deze zoektocht voort te zetten is heel dubbel. Er komen heel wat vragen in mij op waarmee ik worstel. Wat wil ik bereiken? Waarom zou ik haar willen vinden? Leeft ze nog? En als ze nog leeft, zou ze mij wel willen zien? Als ik haar gevonden heb wat dan? Ik weet dat mijn biologische moeder geboren is in 1948. Dit betekent dus dat, als ze nog leeft, de tijd begint te dringen omdat ze niet meer de jongste is. Waar zou ze zijn en waar begin ik mijn zoektocht? Misschien moet ik toch maar eens het tv-programma  Spoorloos benaderen?

Kortom ik ben er nog niet uit of ik ga zoeken en hoe ik dan ga zoeken.  Mocht je mij advies kunnen geven neem vooral contact op via joeri@vandiendertotpatient.nl .

Joeri